Ik ben een alleenstaande moeder. So I said it. Dit voelt voor mij alsof ik uit de kast kom. Ik heb dit namelijk nog nooit zo in het openbaar durven te vertellen. Waarom niet? In een woord: Schaamte. Ik schaamde mij heel erg. Nu ik ouder ben kijk ik er gelukkig anders tegen aan. Het is nou eenmaal zoals het is en ik ga het steeds meer accepteren. Het feit dat ik deze blogpost schrijf, is daar een goed voorbeeld van.
Duizendpoot
Hi, ik ben Nova. 24 jaar oud, alleenstaande mama van 2 geweldige en gezonde kinderen E. (bijna 4) en J. (bijna 4 maanden) oud, laatste jaar Integrale veiligheidskunde studente (voltijd) en een parttime medewerker bij een detacheringsbureau. Daarnaast heb ik ook een huis, die zo nu en dan ook eens opgeruimd en schoongemaakt moet worden en moet ik tussen al deze verplichtingen ook een sociaal leven zien te proppen. Buiten het feit om dat het zwaar is om kinderen te hebben en nog zwaarder is om daarnaast ook te werken én te studeren, is dit alles nog een stuk zwaarder om het alleen te moeten doen.
Niet mijn keuze
Je hebt vrouwen die bewust alleenstaand zijn en vrouwen die alleenstaand zijn terwijl ze dat helemaal niet wilde. Helaas behoor ik tot de laatste groep. Ik wilde absoluut niet alleen mijn kinderen opvoeden. Ik ben namelijk van mening dat kinderen door een moeder én een vader moeten worden opgevoed. En ja dat zeg ik ondanks dat ik alleen door mijn moeder ben opgevoed en volgens mij niet verkeerd terecht ben gekomen (?). Maar ga ik het ook zo goed doen als haar? Geen idee, ik doe in ieder geval mijn best. Meer dan dat kan ik niet doen.
Schaamte? Why?
Om terug te komen op de schaamte. Ik schaamde mij heel erg, omdat ik nog een studente was (ben), had op dat moment geen eigen woning, geen vast inkomen (wel een bijbaan) en dus ook geen relatie en de vader was niet in beeld. Was ik wel verantwoordelijk bezig? Ik heb het mijzelf zo erg kwalijk genomen en verweet mijzelf van alles. Dat maakte dat ik het eerste jaar van E. voor een groot gedeelte niet bewust heb meegemaakt. Ik voelde mij ook echt geen moeder. Het voelde heel lang alsof ik hem niet had verdiend. Waarom mocht ik wel (zo enorm snel) een kindje krijgen en sommige die waren getrouwd, een huis hadden gekocht, alles op orde hadden qua werk en financiën moesten er zoveel moeite voor doen?
Nu ik dit zo teruglees, schrik ik er eigenlijk best van. Het klinkt heftig en dat was het ook. Ik kan het wel mooier maken dan het is, zoals bijna alles wordt gedaan op social media, maar dat ga ik niet doen. Hoe op een roze wolk leven voelt, dat heb ik gelukkig wel mogen ervaren bij J. Bij haar voelde ik mij echt meteen mama. Ik ben zo dankbaar dat ik ook die kant van het moederschap heb mogen ervaren.
Ik zou het niet kunnen hoor, maar jij kan dat wel
Er zijn waarschijnlijk niet genoeg woorden om te omschrijven hoe erg ik mij erger aan deze zin. Het zal allemaal wel heel erg lief bedoeld zijn hoor, maar weet je hoe het bij mij binnen komt? Alsof ik gemaakt ben om alleen kinderen op te voeden. Ik snap dat het goed wordt bedoeld en dat men op die manier hun bewondering voor jou proberen te uiten, maar het klinkt gewoon erg rot. Vele zouden het kunnen als deze situatie zich ineens voordoet. Ik geloof in: Waar een wil is, is een weg.
Zit je eenmaal in deze situatie dan kan je twee dingen doen: 1. bij de pakken neer gaan zitten of 2. je schouders eronder en er voor gaan. Ik heb er niet voor gekozen om dit alleen te doen, maar mijn kinderen al helemaal niet! Als ik er niet voor ze ben, wie blijft er dan nog over..?
Hoe doe ik dit?
Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee hoe ik dit allemaal doe. Zoals ik net al zei: waar een wil is, is een weg. Het is wel zwaar. Echt heel zwaar, maar ik heb een hele sterke wil. Ik ben nog studente (laatste jaar gelukkig), werk 24 uur bij een detacheringsbureau, heb een heel huishouden te doen, daarnaast ook nog de verzorging en opvoeding van mijn twee kinderen van bijna 4 en 4 maanden oud en moet ik zelf ook wat me time inplannen ergens zomaar even tussendoor. Hoe ik het doe? Tja, gewoon doen! En probeer zo veel mogelijk te genieten. Van mijn kinderen en van het leven.
Al wil ik soms wel gewoon even rust. Even helemaal niets. Dit kan natuurlijk niet, want er is altijd wel iets te doen. Dat zullen vrouwen die een partner hebben vast wel herkennen. Nou, laat staan een vrouw die het dus allemaal alleen doet. Een echte duizendpoot dus. Ik had beloofd om met jullie te delen hoe een week oid van mij en de kinderen er uit ziet. Ik denk dat ik mij echt rot schrik als ik het ook echt op papier zet.
Respect
Het gekke is dat als ik andere alleenstaande ouders zie, heel veel respect voor degene heb. Ik weet wat zij doormaken. Het ouderschap zelf is echt al zwaar en dan ook nog eens alles draaiende proberen te houden, is bijna een onmogelijke taak. Net zoals iedere andere ouder lopen wij ook tegen dingen aan. Wij hebben alleen niet zo 1,2,3 iemand naast ons om onze frustratie, ongerustheid of noem maar op tegen te uiten.
Ondanks alle respect die ik heb voor andere alleenstaanden, prijs ik mijzelf absoluut niet de hemel in. Prima dat ik het allemaal doe, maar ik heb bijv. mijn diploma nog niet. In mijn hoofd kan en mag ik pas trots op mijzelf zijn als ik deze binnen heb. Vele zeggen dat ik niet zo streng voor mijzelf moet zijn, maar op dit moment heb ik niets meer dan een HAVO diploma… Ik zei wel dat de schaamte verleden tijd was, maar als het om dit onderwerp gaat dan ligt het eigenlijk nog wel heel erg gevoelig.
Nieuwsgierigheid
Ik ben als het ware uit de kast gekomen, maar heb natuurlijk nog heel veel niet verteld. Waarom? Simpel: Het is een blogpost en geen boek. Er zullen daarom vast nog heel veel vragen zijn, begrijpelijk! Alle vragen mag je mij stellen en dan zal ik in een andere blogpost daar de antwoorden geven. Mochten er vragen tussen zijn waar ik geen antwoord op wil geven, dan vertel ik dat uiteraard ook.
Zo, dat lucht op! Super bedankt voor het lezen van mijn verhaal. <3
Liefs,
Nova
Hello. And Bye.