Dankzij postnatale depressie andere band met kind?

Ik was 20 jaar toen ik mijn zoon E. kreeg. Nu ben ik 26 en nog een kind rijker. Het verschil tussen het krijgen van de twee kindjes is dat ik bij de eerste een postnatale depressie had en bij de ander niet. Opvallend is dat mijn band met de eerste heel anders was/is dan met de tweede. Heeft dit met de postnatale depressie te maken?

Dit is echt een heel persoonlijke blogpost. Ik ben er nooit openlijk voor uit gekomen dat ik een postnatale depressie heb gehad. Dit is overigens wel de reden dat ik ben gestart met bloggen. Neem een postnatale depressie alsjeblieft serieus en neem meteen contact op met je huisarts als je deze symptomen hebt.

Ongepland zwanger

Toen ik 20 jaar was werd ik ongepland zwanger. Ik wist echt letterlijk niets van zwangerschappen en had ook gewoon echt geen idee wat er allemaal bij kwam kijken. Ik was daar immers ook niet mee bezig op 20 jarige leeftijd. Relatie was net uit, net een nieuwe opleiding gestart, woonde nog thuis en had maar een bijbaantje. Een kind krijgen stond niet op mijn lijstje. Ik heb nagedacht over abortus, maar heb het duidelijk niet gedaan. De zwangerschap (zware HG) en de maanden die daarna volgden waren voor mij echt enorm zwaar. Ik had achteraf gezien een postnatale depressie.

Het voelde voor mij alsof ik draagmoeder was en het gezin waar hij naar toe zou gaan er van af had gezien en ik nu dus met het kind opgescheept zat.

Postnatale depressie

Na een enorm vlotte bevalling (4 uur geteld vanaf de eerste wee) voelde ik mij absoluut geen moeder. Mijn beste vriendin kwam een paar dagen na de bevalling langs en zei: “Hij is gewoon al niet meer weg te denken he?” En ik dacht toen serieus: “Nou, je mag hem meenemen hoor..” Het voelde voor mij alsof ik draagmoeder was en het gezin waar hij naar toe zou gaan er van af had gezien en ik nu dus met het kind opgescheept zat. Ongeveer toen hij 10 maanden oud was begon ik mij langzaam zijn moeder te voelen. Het lijkt net alsof ik al die tijd nodig heb gehad om te verwerken dat ik moeder was geworden.

Tweede zwangerschap

3,5 jaar later werd zijn zusje J. geboren. Ik was toen 24 jaar oud en zat na de bevalling echt op de welbekende roze wolk. Wat een verschil! Ondanks dat ook zij ongepland was, heb ik het heel anders ervaren. En ondanks dat ik veel minder klachten had tijdens mijn tweede zwangerschap, was ik enorm angstig. De moedergevoelens waren meteen aanwezig. Wat als er iets niet goed gaat? Tijdens de controles was ik enorm gebrand op haar gezondheid. “Ik hoop zo dat ik haar net als haar grote broer gezond in mijn armen mag sluiten.” Dat was het enige waar ik aan kon denken.

Nu geen postnatale depressie

Zoals ik net al zei zat ik met J. echt op een roze wolk. Ik was kalm, zij was kalm. Wat een heerlijke tijd was het zeg. Ik heb echt niets te klagen gehad en heb zoveel mogelijk bewust proberen te genieten. Wat was ik dankbaar dat ik dit nog een keer over mocht doen, want bij E. heb ik altijd het gevoel gehad dat ik het heb verpest. Ik heb zo’n bijzondere tijd met mijn kind eigenlijk gewoon weggegooid. Alsof het allemaal vanzelfsprekend was.

Schuldig

Ik merk echt dat ik een totaal andere band heb met mijn zoon E. dan dat ik heb met mijn dochter J. Vind ik J. leuker dan E.? Nee, dat is het niet. Ik merk gewoon dat hij niet zo gehecht is aan mij. En ik denk eerlijk gezegd echt dat dit komt doordat ik, in zijn eerste levensjaar, mij op een bepaalde manier van hem heb afgezonderd. Het eerste levensjaar is zo enorm belangrijk voor de hechting van moeder en kind en ik heb het gewoon verpest.
Het kan ook te maken hebben met de persoonlijkheid van het kind, maar dat is zeker niet de enige reden. Althans, ik betwijfel het.

Hoe nu verder?

Ik doe echt enorm mijn best om hem niet het gevoel te geven dat ik ooit zonder hem kon. Onbewust heeft hij dit natuurlijk wel gevoeld. Hij is ook echt een gevoelig jongetje. Hij heeft een totaal ander karakter dan J. en ik. Voor mij is dat ook weer een extra uitdaging om de band tussen ons goed te houden. Hij kan nu heel goed zonder mij en heeft maar zelden momenten dat hij echt bij mij wil zijn. Dat doet soms pijn, maar ik kan het hem helemaal niet kwalijk nemen. Want hoe hard ik ook mijn best doe, ik zal de schade die ik heb aangericht niet volledig kunnen herstellen. Is hij ongelukkig bij mij? Nee, dat denk ik niet. Hij is gevoelig, maar enorm zorgzaam en lief. Naar mij toe, maar ook naar anderen. Voor nu zie ik in zijn gedrag niet dat hij hier ernstige schade aan heeft over gehouden, maar je weet het maar nooit.. Deze angst zal ik denk ik altijd houden.

Bedankt voor het lezen, het was zeker niet makkelijk maar het lucht wel op.

Liefs,

Nova