Het lijkt wel alsof het gisteren was toen ik de blogpost over de geboorte van J. had geschreven. Maar op 6 dagen na is dat gewoon een heel jaar geleden! Ik ben al weer een jaar alleenstaande moeder van twee kinderen en in dit blog vertel ik hoe het mij is afgegaan.
Na de geboorte
Na de geboorte van J. bleef ik met E. bij mijn moeder en mijn broertje logeren. Dat is eigenlijk traditie. Als je bent bevallen, dan logeer je de eerste weken bij je moeder. Dat hebben mijn moeder en haar zussen ook gedaan, dus ik wist niet beter.
J. was een hele rustige newborn. Mijn moeder zei zelfs: “Ik heb niet eens het idee dat ik een newborn in huis heb.” Na 5 weken besloot ik om naar huis te gaan. Tijd om naar mijn eigen plekje te gaan met mijn twee kindjes. Het was echt spannend, maar ik kon natuurlijk niet eeuwig bij moeders blijven.
De gebroken nachten
J. werd ouder en de slaapritmes die wisselden wel eens, dat was voor mij best lastig want ik was in september weer begonnen met mijn studie en mijn werk en in november startte E. met de basisschool. Iets dat ik echt heb onderschat. De nachtvoedingen hakten er op een gegeven moment wel in, maar gelukkig heb ik een lieve moeder bestie waar E. altijd wel nachtje kon logeren. Ondanks dat hij niet degene was die mij ‘s nachts aan het werk zette, gaf het toch wat rust.
Bye bye snelle supermarkt bezoekjes
Even snel naar de winkel gaat niet meer met twee. Ik kan niet zeggen: “Schat, ik ga even naar de supermarkt ik ben wat vergeten. Ik ben zo terug.” Nee, ik moet ze allebei meenemen. Een kleuter en een baby is niet zo even gedaan. Je zeult iedere keer met die loodzware maxi cosi, haalt ‘m er uit en zwaait ‘m in het winkelkarretje. Ze moest toch mee. Tegelijkertijd moet je dan er ook voor zorgen dat je oudste bij je in de buurt blijft en niet besluit om al vast de supermarkt in te rennen. Je komt ogen te kort. Niet eventjes als je alleen bent met je kinderen, maar altijd. Want je bent altijd alleen met je kinderen.
Wat vond ik het afgelopen jaar als alleenstaande moeder het leukste?
Ik denk echt de interactie tussen die twee. Ze reageerde al heel snel heel goed op E. Ze werd altijd grumpy baby genoemd, omdat ze niet of nauwelijks lachte. Maar E. hoefde alleen maar iets te zeggen of er verscheen een glimlachje op haar gezicht. Prachtig toch? Dat vond ik zo bijzonder en heb ik echt van genoten. Doe ik nu nog steeds, ondanks dat nu de broer en zus ruzies langzaam zijn begonnen.
Wat vond ik het afgelopen jaar als alleenstaande moeder het minst leuk?
Het feit dat ik dit gewoon niet met de vader heb kunnen delen. Ik heb het dan niet over een relatie met hem, maar echt over de mooie en minder leuke momenten als het gaat om de kinderen. De allergische reactie die J. heeft gehad bijv. had ik graag met hem over willen sparren. Of ik had bijv. graag niet naast een leeg stoeltje tegenover de juf gezeten tijdens de rapportbespreking van E. Dus waar het op neer komt is dat ik het gemis van mentale steun van de vader het afgelopen jaar als het minst leuke heb ervaren.
Trots en dankbaar
Als ik nu kijk naar wie E. en J. zijn dan kan ik niets anders dan trots zijn. E. is een slim en vrolijk kindje en J. is echt een meisjes meisje, maar enorm wijs! Dit heeft een alleenstaande moeder wel mooi geflikt. Haar kindjes doen niet achter voor andere kinderen die wel met een vader en moeder opgroeien. Mag ik even trots zijn? Ik hou alle ballen in de lucht en kan gewoon oprecht genieten van MIJN twee gezonde kinderen. Ik ben gewoon enrom trots en dankbaar. I got this!
Mooi toch om even terug te kijken op het afgelopen jaar?
Liefs,
Nova
