instagram

De onmogelijke keuze die ik als alleenstaande moeder moet maken

Ik ben als alleenstaande moeder alleen verantwoordelijk voor mijn kinderen. Deze blogpost gaat over de vader van mijn kinderen. Ik geef toe dat ik heel erg lang heb getwijfeld of ik dit zou delen, maar ik moet het gewoon van mij afschrijven.

Voordat ik start wil ik graag duidelijk maken dat ik dit niet vertel om de vader van mijn kinderen in een slecht daglicht te zetten. Dit gaat puur om mijn gevoelens en de twijfel voor de keuze die ik voor mijzelf en mijn kinderen moet maken. Hij heeft zo zijn redenen waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt/maakt. Ik respecteer dat.

Alleenstaande moeder

Zoals jullie weten ben ik een alleenstaande moeder. Not by choice zeg ik altijd, maar eigenlijk is dat wel zo. De vader van mijn kinderen wilde ze allebei niet en ik heb de keuze gemaakt om ze allebei niet te aborteren. Maar toen ze er eenmaal waren was het steeds wel contact, geen contact, wel contact, geen contact enz. Ik heb het iedere keer toegelaten. Hij is immers de vader. Ik hield nog heel veel van hem dus was altijd blij als er weer contact was. Maar op een gegeven moment moet je niet alleen voor jezelf, maar vooral voor de kinderen een lijn trekken. Tot hier en niet verder. Make up you mind. Wil je nou wel of niet in het leven van de kinderen zijn?

Wat als hij die keuze niet kan maken?

Dat er steeds wel en geen contact is, laat eigenlijk al zien dat hij geen keuze kan maken. Het is ook niet makkelijk om voor kinderen te zorgen die je helemaal niet wilde hebben, maar ze zijn er nou eenmaal dus doe het dan wel of doe het niet. Ik weet dat niets en/of niemand tussen mij en mijn kinderen zou kunnen komen. Maar goed, ik heb makkelijk praten. Ik heb voor hen gekozen.

What if?

Als ik het steeds accepteer dat hij komt en gaat wanneer het hem uitkomt, dan hebben de kinderen zo nu en dan wel een ‘vader’. Maar tegelijkertijd leren wij hen dat het ok is om zo met je gezin om te gaan. E. leren wij dat als hij later kinderen heeft dit dus ok is om te doen. en J. geven wij op deze manier het beeld van hoe een man een vrouw en zijn kinderen behandeld. Stel dat ik definitief zeg tot hier en niet verder, dan is het over en uit. Dan hebben mijn kinderen hun vader niet in hun leven. Gaan zij mij dit kwalijk nemen? Heb ik het mijn moeder kwalijk genomen dat mijn vader zijn verantwoordelijkheid niet heeft genomen? Nee.. Maar goed, ik ben ik en zij zijn zij. Dit is een onmogelijke keuze!

Wees blij

Soms denk ik echt: Wees blij dat hij steeds weer een pogingen wil wagen, maar dan schiet er meteen door mijn hoofd: Hoe vaak moet ik mijn kinderen hier nog aan blootstellen? Vooral E.(4,5) begrijpt alles nu zo goed. Moet ik dan echt blij zijn dat hij het steeds ‘probeert’? Want verder dan proberen zijn wij tot nu toe niet gekomen.. Wanneer volgt de volgende stap? Wanneer wordt het patroon doorbroken? Zoveel vragen, waar helemaal niemand mij antwoord op kan geven.

Te veel gebeurd

Zoals jullie weten ben ik zonder vader opgegroeid, maar ondanks dat heb ik wel een helder beeld in mijn hoofd van hoe een vader hoort te zijn. Het doet mij daarom nog veel meer pijn dat mijn kinderen dit ook niet mee kunnen maken. Dat hun vader hier niet in huis woont, tot daar aan toe. Maar waarom is het zo lastig om er voor hen te zijn? Moet ik dan maar blij zijn met wat hij geeft? Is het raar als ik zeg: het is alles of niets?

Wat nu?

Foto: Rebecca Bout Photography

Ik weet nu niet wat ik moet doen. Moet ik het maar blijven proberen of een lijn trekken van tot hier en niet verder? Diep in mijn hart weet ik mijn antwoord, maar is dit de juiste keuze?
Voor nu geniet ik heel erg van mijn twee gezonde en lieve kinderen. Ben ik dankbaar dat ik hun moeder mag zijn en probeer ik een manier te vinden om met dit om te gaan. Als het niet goed met mij gaat, dan kan ik ook niet meer goed voor hen zorgen. Wie doet het dan? Dus ik moet ook aan mijzelf denken. Ik stop het eigenlijk altijd weg, maar dat lost niets op. Dus vandaar dat ik heb besloten om het gewoon van mij af te schrijven.

Bedankt voor het lezen.

Liefs,

Nova

Volg:
0
Delen:

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

2 Reacties

  1. B
    1 augustus 2019 / 9:38 pm

    Zo herkenbaar Nova, ik heb hetzelfde meegemaakt. Inmiddels is er geen contact meer en doe ik ook niet langer mijn best dat te herstellen (in je eentje een kind opvoeden is al pittig genoeg zonder de stress van zo’n loser erbij, want zeg nou zelf, welke echte man laat zijn kind nu in de steek?).
    Mijn dochter, inmiddels tien, heeft niets aan een vader die er dan wel en dan weer heeeeel lang niet is en uiteindelijk helemaal niet meer. Ze heeft veel verdriet gehad om het feit dat haar vader haar blijkbaar ‘niet de moeite waard vindt’, want dat is de boodschap die zij krijgt.
    Een vader die dan weer wel en dan weer niet in beeld is, beschadigt je kinderen. Wanneer mijn dochter oud genoeg is, is de keuze aan haar of zij hem al dan niet in haar leven wil. Tot die tijd probeer ik de beste ‘mampa’ te zijn die er is en strijk ik alle vaderdagcadeautjes op 😉
    Super dat je dit zo open vertelt, kies voor jezelf en je kinderen. Ik snap dat je het liever anders had gezien maar jullie redden het volgens mij prima zonder hem!

  2. 10 juli 2019 / 8:49 am

    Allereerst diep respect voor jou en alle alleenstaande moeders, ben er zelf ook een. Heb ook een zoontje zonder vader (not my choise)

    Ik wil mijn zoontje meegeven respect te hebben voor vrouwen en een gezin, dat het niet oké is die zomaar te verlaten. Dus mocht er ooit weer contact komen, dan is het all the way en niet voor even. Een vader heeft ook zijn verantwoordelijkheid en die hoort hij te nemen. Als hij dat niet doet is het beter ook voor de kinderen om dan maar weg te blijven en op te groeien met een nog sterkere moeder.

    Als je diep van binnen weet wat het beste is, ook voor jezelf, dan hoef je niet meer te twijfelen. Maar hak die knoop door! Je bent zo sterk!