Heb jij je ooit eens afgevraagd hoe het leven er uit ziet van een studerende moeder? Ik deel in deze blogpost openhartig
mijn
ervaring. Met de nadruk op mijn, want ik kan natuurlijk niet voor een ander spreken.
Nobody said it would be easy.
En dat is het ook zeker niet! Wat een gestress, wat een gevlieg en wat een gedoe. De afgelopen week is er iets gebeurd dat een goed beeld zal geven van hoe het kan zijn als je een studerende mama bent.
Woensdag
Woensdag. Pff, de woensdag. In de middag moest ik een pitch geven over een onze fictieve onderneming die wij (mijn projectgroep en ik) tien weken geleden zijn gestart. Mijn keel deed enorm pijn en ik had koorts. Ik zat er echt niet op te wachten om voor een volle collegezaal ons product te pitchen. Maar hey, ik moest het maar fixen want mijn studiegroepje kon het niet van mij overnemen omdat zij het niet hadden voorbereid. Dus ik moest maar een paracetamol nemen en het punt binnenhalen. No problem, doe ik wel even. Thanks btw nog voor de paracetamol tip.
Na een lange dag, haal ik E. op van het kdv en tref ik hem aan met bloedende lipjes! E. had sinds zondag best heftig gescheurde lippen, maar i
k dacht goed vet houden met vaseline dan gaat het wel over. Nou, toen ik hem woensdag zo aantrof toen wist ik wel dat dit meer was dan alleen gescheurde lippen. De leidster zei ook: “Hij had ook echt heel veel last vandaag. Moeite met eten en zelfs wakker geworden tijdens zijn middagdutje.” Ik was er zo erg van geschrokken dat ik haar niet eens had gevraagd waarom zij mij niet meteen heeft gebeld!! Ondertussen bloedde zijn lipjes zo erg, dat zijn handjes en mijn handen onder het bloed zaten. Hij zat er steeds aan en ik wilde zijn handen weghouden van zijn lippen. Gelukkig was er moeder die het opmerkte en een doekje ging halen. Ik heb toen meteen de huisartsenpost gebeld. Ik wilde weten wat er met mijn zoon was!
Eenmaal in de wachtkamer van de HAP gaat mijn telefoon constant. De groepsapp van de ‘onderneming’. Dit moest nog even worden aangepast en daar moest nog naar gekeken worden, dit moest nog worden geüpload en dat ene moest geplaatst worden in een ander hoofdstuk. Ach, ga zo maar door. Maar dat allemaal wel dezelfde avond nog, want dan kon de volgende dag alles worden gecheckt. Ja prima, maar ik zit nu met mijn zoon in de wachtkamer van de HAP en ben nu niet in de gelegenheid om wat te doen. Na de eerste keer zeggen leek het wel alsof iedereen eroverheen las, dus dacht ik ik zeg het wel nog een keer. Toen zei iemand oh, wat heeft hij dan? Ik uitleggen dat ik het zelf nog niet wist maar dat de reden waarom ik het zei was omdat ik gewoon op dat moment even geen student kon zijn. Er werd enigszins begrip getoond, maar waar het op neer kwam was van fix je shit vanavond gewoon ok?
Zat ik daar met mijn koortshoofd in een volle wachtkamer met een kind met bloedende lippen in de stress want er moest nog zoveel worden gedaan…
Niet opgeven
Dit was het moment dat ik dacht: Ik kap er mee. Ik kan dit echt niet. Het kost mij te veel energie.
Nee, ik kap er niet mee. Ik ben nu al zo ver, ga deze jaren echt niet weggooien. Maar dit is wel echt wat er door mijn hoofd ging.
Ik weet natuurlijk zelf ook wel dat je als voltijd student ook voltijd beschikbaar moet zijn, maar dat kan ik nou eenmaal niet omdat ik ook een moeder ben. Ik vraag mij soms ook af of dit wel de juiste keuze is geweest. Iedereen vindt het alsmaar o zo goed dat ik ook studeer, maar zullen we eerst wachten met complimenteren tot nadat ik mijn diploma heb behaald?
Het is namelijk echt niet makkelijk om naast moeder, ook een voltijd student en een parttime werknemer te zijn. Zucht.
Een major shout out naar alle
!!
