Ik besteedde vorige week in mijn
even aandacht aan hoe iemand die non-binair is
wil worden. In deze twee stories heb naar aanleiding van een plaatje kort mijn mening hier over gegeven en mijn mening wordt in deze blogpost uitgebreid onderbouwd.

Dit is een langere blogpost dan dat je van mij bent gewend.

DE stories

Voordat ik losbarst wil ik eerst even de stories laten zien waar het allemaal mee begon. Ik scrolde niets vermoedend door mijn Facebook timeline toen ik deze afbeelding zag:

Een paar minuten later voegde ik daar deze story aan toe:

Waarom poste ik dit überhaupt?

Ik had het al eens vaker voorbij zien komen dat als er een kindje is geboren dat de ouders niet vertellen of ze een jongetje of een meisje hebben gekregen. Ze willen hun kind niet labelen. Dat was voor mij nog geen trigger om iets hierover te posten, moet iedereen lekker zelf weten. Maar waar ik over viel is dat het nu

toxic

schijnt te zijn als je zegt dat je bent bevallen van een zoon of van een dochter. Huh, hoe dan? Dit ging mij net iets te ver. Men die hun kind ‘vrij’ oftewel hen non-binair opvoedt, is een keuze die de ouders maken. Ik zeg bewust hen, want het kind wordt ook niet met hem/haar aangesproken. Hem/haar, hij/zij is volgens dit plaatje, ik herhaal, een vorm van toxic gender norms.

Ik kan mij er best wat bij voorstellen dat men gek wordt van het feit dat jongens en meisjes in hokjes worden geplaatst en daarom hiervoor kiezen. “
” Hier sta ik ook niet achter, dus geloof mij ik begrijp dit (later hier meer over). Maar gaat men tegenwoordig echt zo ver dat het nu

toxic

is als jij zegt dat je een zoon of dochter hebt? Dit trek ik slecht. Heel slecht.

Nu lijkt het alsof ik hier helemaal op tegen ben en o zo veel waarde hecht aan het geslacht, maar dat is het niet. Ik schreef niet voor niets ruim twee en een half jaar geleden (!!) een blogpost over dat ik
nooit zal begrijpen. Je bent zwanger en dat is al prachtig, maar ik weiger om het geslacht van mijn (ongeboren) kind te vieren.

Reactie van een volger

Terug naar de stories. Iemand die mij naar eigen zeggen graag volgt, en die net als ik haar ongezouten mening deelt, reageerde op mijn story met dat zij het jammer vond dat ik er zo over dacht. Ze wilde mij eigenlijk unfollowen, maar ging toch het gesprek met mij aan omdat zij zich persoonlijk aangesproken voelde. Helemaal niets mis mee, ik ga graag gesprekken met mensen aan. Zij is het helemaal eens met de stories die ik deelde. Daarom heeft zij ervoor gekozen om niet te weten of ze een jongen of een meisje kreeg en heeft zij na de geboorte ook niet gezegd dat ze is bevallen van een zoon of een dochter. “Ik heb een gezonde baby en de naam is …”

Begrijp mij niet verkeerd, ik wil niemand kwetsen oid. maar ik herhaal het gewoon weer omdat ik het gewoon echt niet kan snappen: hoe kunnen we nu ook al niet meer zeggen wat wij hebben gekregen? Hoezo wordt dit gezien als een toxic gender norm!? Ik kan begrijpen dat je het als ouder vervelend vindt om typische jongens of meisjes spulletjes te krijgen als kraamcadeau, maar kan je dit dan niet gewoon zeggen? “Wij ontvangen graag gender neutrale cadeautjes” Of denk ik nu weer te simpel?

Gender neutraal opvoeden

Blijkbaar voed ik mijn kinderen gender neutraal op. Dit kwam uit het gesprek dat ik voerde met de vrouw die reageerde op mijn verhaal. Ik ben er niet zo mee bezig. Ik leg er ook niet de nadruk op voor mij is dit gewoon een way of life (opvoeding). Ik ben echt van het leef en laat leven en probeer dat mijn kinderen mee te geven. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar E. (5) is zoals men zou zeggen echt een typisch jongetje. Juist hierom daag ik hem vaak uit door hem bepaalde situaties voor te leggen. Ik zal daar hieronder een aantal voorbeelden van geven.

Nagellak

Ik lakte mijn nagels en vroeg hem of ik zijn nagels ook moest lakken. Niet omdat ik dat zo graag wilde doen of het hem zo graag wilde aansmeren, maar meer omdat ik benieuwd was naar hoe hij hierop zou reageren. Want ik leer hem dat iedereen anders is en dan iedereen zijn/haar ding doet en dat wij dat dienen te respecteren. Hij gaf als antwoord: “Mijn nagels lakken? Maar ik ben toch geen meisje mama?” Waarop ik weer antwoordde dat niet alleen meisjes nagels hebben, maar jongens ook. Dus nagellak zou ook op de nagels van jongens kunnen toch? Toen hij dit hoorde en naar zijn eigen nagels keek zag ik hem zichtbaar hierover nadenken. Daar had ik een punt. Hij zei tenslotte: “Dat klopt, maar ik wil het toch liever niet.” “Helemaal goed jongen, dan doen we het toch niet. Maar weet wel dat er jongens zijn die dit wel graag willen en dat is ok.”

Nu hoop ik dat als hij een jongetje met nagellak ziet, dat hij hier geen opmerking over maakt. Hij vindt het mooi en heeft daarom nagellak op zijn nagels en dat moet gewoon kunnen. Het is niet nodig om hier wat over te zeggen of om hier gek van op te kijken.

Jongens huilen niet

Ik kan mij er echt aan irriteren als E. huilt en iemand zegt: “Stop eens met huilen, je bent toch een jongen.” Want jongens mogen niet huilen? Huilen is gekoppeld aan een geslacht? Hou toch op!

Alleen maar jongens speelgoed

Mijn moeder was op bezoek en mijn dochter J. (2) was lekker thuis aan het spelen. Moeders zei ineens: “Waarom speelt ze alleen maar met jongens speelgoed?” Ik moest echt even opkijken waar ze nou echt mee aan het spelen was. En toen ik het zag dacht ik meent ze dit nou? “Wat maakt het uit? Ze vermaakt zich prima. Ik zie het probleem niet.” Ik zie het probleem ook gewoon echt niet. Voor moeders was dit een probleem, want ze vond het maar ‘gek’.

Lang haar

Hoe kon ik dit vergeten, E. wordt zelf vaak voor
en dat begint hij zelf steeds vervelender te vinden. Hij ligt er niet wakker van, maar ik merk dat het hem steeds vaker gaat irriteren. Dit is dus ook een goed voorbeeld van hoe vervelend het is als men je in hokjes plaatst. Zo koppel ik dat dan aan hem terug. Dat hij het niet bij een ander moet doen als hij het niet wil dat het bij hem wordt gedaan.

Non-binair = hen

Maar nu komen we op het nieuwe persoonlijke voornaamwoord. Dit kan ik zelf al niet helemaal begrijpen, laat staan dat ik dit mijn kind van 5 moet uitleggen. Kinderen pakken dingen snel op wordt er gezegd, maar er is geen pijl op te trekken wanneer je iemand met hen zou moeten aanspreken. Moeten we nu dan iedereen die wij aanspreken eerst vragen hoe zij het liefst worden aangesproken? Ik wil echt niet bijdehand doen, maar eerlijk is eerlijk daar komt het nu wel op neer. Vandaar dat ik het woord ‘vermoeien’ heb genoemd in mijn stories en ik neem dit woord ook zeker niet terug.

Geslacht vs. Gender

Ik heb nu ook geleerd dat gender en geslacht niet gelijk staan aan elkaar. Geslacht is wat je tussen je benen hebt en gender is hoe jij je voelt als ik het goed heb begrepen. Dus het geslacht staat helemaal los van hoe zij zich voelen. Zij voelen zich niet het een, maar ook niet het ander. Zij voelen zich een hen/die/hun. Mocht het zo ver zijn dat hij hier vragen over stelt, dan zal ik mijn kind dit proberen uit te leggen. Met een wijsneus als die van mij weet ik nu al dat ik vragen ga krijgen waar ik hem oprecht geen antwoord op kan geven. Maar that’s part of motherhood right?

Conclusie

Het is wel duidelijk dat ik begrip heb tot dat het op het persoonlijke voornaamwoord

hen

aankomt. Dat binnenkort ook in je paspoort kan aangeven dat je geslacht X is vind ik eigenlijk ook too much, maar als ik non-binair zou zijn dan had ik het ook fijn gevonden. Verandering biedt weerstand en dat blijkt maar weer, maar ik sta wel gewoon open voor gesprekken. Dat men felle kritiek had op mijn denkwijze op basis van mijn stories nadat het werd gedeeld, is nou eenmaal wat het is. Dit was mijn onderbouwing en hier sta ik volledig achter.