Toen ik 20 was raakte ik onbewust zwanger. Nu ben ik 26 jaar en kijk ik terug naar een 20 jarige ik als kersverse moeder. Ben ik te jong moeder geworden?
Te jong moeder?
Tja, wat is te jong? Ik ben denk ik altijd wel wat volwassener geweest voor mijn leftijd, maar met 20 jaar was ik niet bezig met het krijgen van kinderen. Ja ooit. Voor mijn 25e wilde ik graag mijn eerste. Dat is in ieder geval gelukt. Mijn eerste zwangerschap, kraamtijd (zelfs tot 10 maanden na de bevalling) was voor mij niet leuk. Sterker nog, ik kan heel veel uit die tijd mij gewoon niet meer herinneren. Heb het verdrongen lijkt wel.
Ik was er niet klaar voor
Kan je je voorbereiden op het moederschap? Op de verantwoordelijkheid die je ‘ineens’ krijgt over een ander leven eigenlijk niet. Dat wil niet zeggen dat iedereen er moeite mee heeft. Voor de een lijkt het alsof ze altijd moeder zijn geweest, voor de ander is het gewoon even wennen. Ik hoor duidelijk bij de laatste groep. Ik denk er nog vrij regelmatig aan terug dat het eerste levensjaar van E. langs mij heen is gegaan. Ondanks dat ik wel beter weet, denk ik toch dat ik er gewoon echt nog niet klaar voor was. En dat dit en het feit dat ik het zonder de vader moest doen (wat ik toen nog niet had geaccepteerd) bij mij ervoor heeft gezorgd dat ik in een
belandde. Ik ben mij er van bewust dat mijn leeftijd niet de reden is van de depressie. Iedere vrouw kan dit krijgen. Ik denk alleen wel dat dat een grote rol heeft gespeeld.
Ouder en wijzer
Laat ik voor op stellen dat ik mij er van bewust ben dat wijsheid met de jaren komt. Dus het is heel niet gek dat ik nu veel verder ben dan ik 6 jaar geleden was. Gelukkig maar! Maar vooral als ik kijk naar hoe alles met J. is gegaan en nu gaat, denk ik echt dat ik zelf nog een kind was die op 20 jarige leeftijd een kind kreeg. Met J. was ik echt meteen een moeder. Toen was ik natuurlijk ook jong moeder met 24 jaar, maar het was echt anders. Misschien is het niet helemaal fair om het met elkaar te vergelijken, omdat zij mijn tweede is.
Lijdt het kind er niet onder?
Op het moment dat ik midden in de postnatale depressie zat, dacht ik hier niet aan. Maar sinds ik hier uit ben is dat wel wat steeds in mijn achterhoofd is blijven spelen. “Wat als wij geen goede band meer kunnen krijgen omdat ik het heb verpest?” “Wat als hij zelf nu lelijk tegen kindjes gaat doen, omdat hij een bepaalde belangrijke hechting in zijn eerste levensjaar heeft gemist?” Dat soort dingen.
Ik ben zo enorm dankbaar dat het gelukkig
. Want voor zo ver ik nu merk heeft E. er geen last van (gehad). Hij is zo een ongelooflijk lief, zorgzaam, behulpzaam en wijs kind. Echt gewoon een voorbeeldig kind. (Ja, ik heb het echt gezegd over mijn eigen kind)
Jong moeder? Kijk naar de toekomst!
Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je alleen maar kijkt naar het verleden en gaat zitten balen. Dat is ook zeker niet de bedoeling van dit blog en dat is ook zeker niet wat ik doe. Ik ben echt enorm blij dat ik jong moeder ben geworden. Het was niet altijd even makkelijk, maar als ik deze obstakels in life niet had dan waren het andere wel. Wat ik heb meegemaakt maakt mij tot wie ik nu ben en wat ik nu doe. Ik wil graag (jonge) moeders laten weten dat ze niet alleen zijn en dat het echt wel goed komt. Het lijkt nu misschien alsof ik het altijd op een rijtje heb, maar dat is niet zo. Ik kom van heel ver en ik ben trots dat ik dat nu kan zeggen. Ik heb nog een hele weg te gaan, maar ik heb ook al heel veel stappen gemaakt.
Dus ben je jong moeder geworden en/of zit je nu in een postnatale depressie? Geloof alsjeblieft in jezelf en geef jezelf vooral de tijd. Onthoud: Wij zijn mensen en geen robots. Wees niet te streng voor jezelf. You got this. We got this.
♡
