Ik heb een zoontje van 5 die al sinds ik mij kan herinneren voor een meisje wordt aangezien. Eerste paar keren denk je “Ok, foutje kan.” Maar op een gegeven moment wordt het irritant. Hoe dan!? Vraag ik mij af. Nu irriteert het niet alleen mij, maar ook mijn zoon. Zal ik je wat vertellen? Ik zou het hem niet eens kwalijk nemen als hij een keer tegen iemand uitvalt..
First things first
Laat ik eerst even beginnen met dat het niet het einde van de wereld is. Ik slaap hier niet minder om, maar iedere keer als ik weer zij/haar/dochter hoor in plaats van hij/hem/zoon rol ik met mijn ogen. Ik hoor je bijna denken: “Ach, gewoon ene oor in andere oor uit. Jij weet toch beter?” Ja natuurlijk weet ik dat, maar het gaat nu niet meer alleen om mij. Nu heeft hij een leeftijd bereikt waar hij het zich ook echt beseft dat ze hem voor het andere geslacht aan zien. Hij vindt dat niet leuk en ik kan hem daar geen ongelijk in geven.
Lang haar + lief gezichtje = meisje?
Het enige wat ik kan bedenken waarom men zegt dat hij een meisje is, is vanwege zijn lange haren (die hij overigens meestal
heeft) en zijn lieve gezichtje. Maar dan alsnog is dat niet het enige wat je ziet als je naar hem kijkt. Ondanks dat hij geen jurken/rokken of nagellak op heeft, aarzelt men geen moment en zeggen ze:
meisje
! En de grap is dat als ze een jongetje zien dat wel in een jurk/rok loopt of nagellak op zijn nageltjes heeft dat ze zeggen: “Kijk dan,
HIJ
heeft een jurk/rok aan.
HIJ
heeft nagellak op zijn nagels.” Er gaat echt iets mis. Men ziet duidelijk iets wat ik niet zie, of ik zie iets wat zij niet zien..
Hoe ga ik er mee om?
Er was zelfs een keer dat hij naar de spiegel liep en zichzelf bekeek en zei: “Maar ik lijk toch helemaal niet op een meisje mama?” “Nee mijn zoon dat vind ik ook niet, maar er zijn mensen die niet eens goed kijken en maar gewoon wat roepen.” Hij koppelt gelukkig nog niet zijn haren aan het feit dat men hem voor een meisje aanziet. Als hij die link gaat leggen, dan wordt het echt een dingetje. Want ik ben niet alleen enorm blij met zijn bos haren, hij is dat zelf ook. En als hij merkt dat dat het ‘probleem’ is..
It’s about to go down
Het gaat een keer fout. Dat weet ik zeker. Niet eens van mij kant, maar van E. zijn kant. Hij is erg trots op het feit dat hij een jongen is en hij is ook nog eens een kleuter. Hij moet niets van meisjes weten! En dan ondertussen wel steeds te horen krijgen dat hij een meisje is.. Hij zal een keer uitvallen en dan denk ik: “Het is wat het is.”
Herkenbaar?
Dit verhaal zal vast herkenbaar zijn. Hoe ga jij hier mee om? Heb je tips voor mij hoe ik dit het beste kan aanpakken? Let me know!
Liefs,
Nova
