Deze week vroeg iemand mij: “Voel jij je al echt een moeder?” Ik weet het niet, het is moeilijk te omschrijven. Hoe voelt zo iets nou eigenlijk? Is dat zo (on)duidelijk te omschrijven als verliefd zijn? Ik weet het niet. Ik kon er daarom ook geen goed antwoord op geven. Ik had er voor kunnen kiezen om een standaard verhaaltje op te hangen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik wilde wel gewoon eerlijk blijven.
Mijn moeder
Als ik naar mijn moeder kijk, dan zie ik een vrouw dat alles op orde heeft. Mijn moeder verzorgt twee kinderen, heeft er nu ook nog een kleinkind bij, heeft een fulltime job en weet ook nog eens alles draaiende te houden. Ja, gewoon zo alsof het niets is. Toen ik nog zwanger was, dacht ik dat er automatisch in mij iets zou gebeuren dat er voor zou zorgen dat ik dit ook zomaar ineens zou kunnen. Je verwacht het misschien niet, maar dat is niet zo.
“Zorg eerst goed voor jezelf voordat je voor een ander kan zorgen.”
Ik had verwacht dat ik ook ineens alles over mijn kind zou weten, alleen omdat hij mijn kind is. Of dat ik ook ineens heel lekker zou kunnen koken. Of meteen na de bevalling een goede balans zou vinden tussen het moederschap, school, werk en mijn sociale leven. Om die balans te kunnen vinden, moet je eerst jezelf vinden. Je moet het eigenlijk zien als: ” Zorg eerst goed voor jezelf voordat je voor een ander kan zorgen.” Op het moment dat je blij bent met jezelf, kun je ook genieten van de dingen om je heen. Ondanks dat ik net kom kijken in de moederwereld, ben ik hier al wel achter gekomen.
Liefde
Natuurlijk maakt het lekker in je vel zitten niet dat ik mij ineens als een moeder ga voelen. Het gaat ook om de liefde die je als ouder hebt voor je kind.
De liefde die ik voor Elijah heb is onbeschrijfelijk. Ondanks die liefde, blijft het moeilijk om antwoord te geven op de vraag hoe het voelt om moeder te zijn. Ik doe alles voor hem, hij komt niets te kort. Maar doe ik dat omdat ik me echt een moeder voel? Of omdat ik weet dat ik die taak als moeder heb? Ik kan hem niet aan zijn lot over laten natuurlijk. Misschien weet ik heel goed hoe het voelt om een moeder te zijn, maar kan ik het gewoon echt niet omschrijven. Hij bestaat tenslotte wel voor de helft uit mij. Als ik dat zo zeg, dan klinkt het eigenlijk best creepy. Ik wil niet zeggen dat het moeder zijn ook zo voelt, maar het is wel apart. Anyway, hoe je het ook bekijkt, het is wel de realiteit.
Ik denk (en hoop!) dat ik zomaar ineens kan uitleggen hoe het voelt om een moeder te zijn op het moment dat E. mama tegen mij zegt. Als ik het gevoel kan omschrijven dan deel ik het graag.
Hoe zie/zag jij jouw moeder? En voor de moeders onder ons: Voel jij je (al) echt een moeder?
