Je leest het steeds vaker dat vrouwen een bepaalde voorkeur hebben voor het geslacht van de baby en dat zij zeer teleurgesteld zijn als het geslacht van de baby het andere geslacht blijkt te zijn. Dit wordt ook wel

gender disappointment

genoemd. Is het een taboe om dit als (zwangere) vrouw uit te spreken? Ja, want je krijgt al snel te horen: “Wat nou een voorkeur? Wees blij dat je zwanger bent!” Ik verzamelde verhalen van verschillende vrouwen die precies hetzelfde mee maakten. Benieuwd naar hun verhalen?

Waarom deze blogpost?

Er zijn al
verschenen over dit onderwerp. Het wordt ook steeds vaker besproken om het taboe te doorbreken. Natuurlijk wil iedereen een gezond kindje, maar een voorkeur uitspreken is nog steeds not done. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij er wel enigszins wat bij kan voorstellen, maar echt begrijpen dat kan ik niet. En ik ben vast niet de enige. Maar wat als ik jullie vertel dat het veel dieper kan zitten? Ik ben dan geen wetenschapper die hier jarenlang onderzoek naar heeft gedaan, maar door de verhalen van de mama’s die aan dit artikel hebben meegewerkt, kan ik toch wel zeggen dat het echt een ding is.

Dat je er als vrouw eigenlijk niet over mag praten, maakt het er voor deze vrouwen niet makkelijker op. Ondanks dat ik het niet kan begrijpen dat vrouwen dit echt voelen, vind ik niet dat je je gevoel niet mag uiten. Als je ergens mee zit dan zou je dat natuurlijk gewoon moeten kunnen uitspreken. Ik ben van mening dat als je het opkropt, het alleen maar erger kan worden!

Mijn eigen verhaal is voor deze blogpost geen goed voorbeeld, omdat ik beide keren heb gekregen (of krijg moet ik eigenlijk zeggen) wat ik verwachtte. Mijn gevoel was zo duidelijk en sterk en dat bleek uiteindelijk ook nog eens te kloppen. Maar er zijn genoeg vrouwen die een bepaald gevoel hebben dat niet juist blijkt te zijn of hopen op het ene geslacht en vervolgens het andere krijgen. De verhalen van deze vrouwen heb ik verzameld. Zij nemen je mee in hoe zij zich hebben gevoeld en hoe zij er uiteindelijk bovenop zijn gekomen.

Don’t judge

Zoals ik al aangaf, kan ik het eigenlijk niet begrijpen. Maar dat neemt niet weg dat ik deze vrouwen respecteer. Wij mensen zijn er goed in om te oordelen over een ander, zonder er bij na te denken wat het nou precies met iemand kan doen. Als je dit niet hebt meegemaakt, dan kan je er gemakkelijk zoveel over zeggen. Het is iets wat iemand voelt. Ik zeg dan niet dat je het er mee eens moet zijn, maar laat een ieder in zijn/haar waarde. Als je dat niet kan, dan adviseer ik je om nu te stoppen met lezen.

Gender disappointment

Verhaal #1

Ik had altijd gedacht een meisje te krijgen. Was daar sterk van overtuigd. Ik had het altijd goed bij andere en dus dacht ik, ik heb het nu ook goed. Door de taart aan te snijden kwamen we er achter dat het een jongetje werd. Ik stortte in een diepe put. Een jongen, maar ik dacht dat ik een meisje kreeg. Ik was verdrietig. Wist niet wat ik moest. Ik zal jullie vertellen waarom ik me zo voelde. Heb altijd zelf gedacht een meisje te krijgen want ik was een meisjes moeder. Ik vond meisje altijd geweldig, maar die kreeg ik niet. Ik kreeg een jongen. Ik belde de volgende dag de VK. Die zei, kom maar langs. Ben direct gegaan en gezegd wat ik voelde. Zij vertelde mij dat veel vrouwen hier last van hebben. Maar uiten het nooit. Je mag teleurgesteld zijn zei ze meteen, maar misschien moet je eens de voor en na delen opschrijven. Ik deed dat dus, voor en nadelen opschrijven en kwam snel tot de conclusie dat ik meer voordelen bij de jongen had staan dan bij een meisje. Ik voelde me wat beter en de dagen en weken verstreken en leek ik toch meer positiever te worden. Mensen om me heen hielpen me geweldig met spullen en cadeaus. Nu, 2.5 jaar later kan ik hem niet meer weg denken uit me leven. En hoop ik, als we ooit een tweede mogen krijgen een gezonde baby op de wereld te zetten. Ik zal mij niet hechten aan een bepaald geslacht. Want een jongetje is net zo leuk.

Verhaal #2

Het komt er op neer dat ik heeeel graag een meisje wilde. Ik was mij al helemaal aan het voorbereiden op hoe schattig ik haar zou kleden en haar haren zou doen. Ik was aan het begin ook zo misselijk, dat zelfs de verloskndige aangaf dat het dan meestal een meisje is. Er is ook een methode dat je kan zien aan de hand van de stand van het geslachtsdingetje (de Nub theorie) of het en piemeltje wordt of niet. Ik ging dat alles checken. Ik was er helemaal klaar voor en zeker van dat wij een dochter zouden krijgen. Meisjes namen bedenken, ik was helemaal in mijn element.

Toen brak de 20 weken echo aan. Zodra we het beeld zagen, was het overduidelijk een jongen! Ik voelde echt even een paar seconden zo’n teleurstelling, dat ik niet kon reageren. I froze! Ik wilde eigenlijk gewoon heel hard janken.. Ik snapte het gewoon niet dat het na zoveel symptomen van een meisje uiteindelijk toch een jongen was. Ik was met 3 vriendinnen. Ze waren allemaal zo blij en ik werd van binnen alleen maar verdrietiger. Ik voelde gewoon dat ik echt moest huilen. Dat heb ik overigens niet gedaan op dat moment hoor, maar eenmaal thuis onder de douche heb ik 40 minuten keihard staan janken.

Daarna ben ik met mijzelf gaan praten om de leuke dingen in te zien van het hebben van een jongetje. Ik ging met vriendinnen praten die een jongetje hadden en ook mijn moeder en nog enkele andere jongens mama’s. Door hun verhalen raakte ik wel in de jongens sfeer. Maar het gevoel dat ik liever een meisje wilde ging pas helemaal weg na ongeveer een maand.

Verhaal #3

Ik ben nu zwanger van de tweede na twee miskramen te hebben gehad. ik hoopte zo erg op een meisje want ik heb al een zoontje plus de schoonfamilie kijkt niet eens om naar mijn zoontje. Alleen naar de dochter van mijn man die hij heeft met zijn ex. En toen ik tijdens de pretecho hoorde dat het weer een jongetje was, was ik helemaal verzuurd! Ik riep gelijk: Das zwaar

KUT!

Wat een diepe teleurstelling! Nee dit kan niet, kijk beter! Erg he?

Ik voelde mij ook zwaar depressief ervan, ik lag op bed en begon mij af te keren voor mijn andere kind die ik al heb en mijn man kon ik wel schieten! En maar huilen wat ik deed ik riep gewoon naar mijn man: ik wil het niet ik ga het weghalen ik wil hem echt niet.

Later ging ik praten met een vriendin van mij die in hetzelfde schuitje heeft gezeten. Ze zei dat het onwijs normaal was en dat ik bij zou draaien. Eenmaal met haar dagje shoppen geweest met haar jongste van bijna een jaartje en toen besefte ik ineens: Ach wat maakt het ook uit, zolang IK maar van mijn kinderen houd! Ik ben zwaar gaan babyshoppen. Ik voelde mij vet schuldig over wat ik riep in mijn depressie.. Wij hebben de 18e een babyshower en nu kan ik al niet wachten tot die komt heb zelfs al een naam. Ik riep nog

fuck

tutu’s , jurkjes rokjes strikjes I’M A BOYSMOM!

Verhaal #4

Ik heb altijd mama willen zijn, maar altijd mama van een jongen. Ben zelf geen meisjes-meisje (liefhebber van voetbal, boksen, formule 1 etc) Had alleen maar vriendjes, was one of the guys en vond mezelf dan ook écht een boysmom. Eenmaal zwanger van de eerste wist ik 1000 procent zeker dat het een jongen was. Jongenskleertjes hingen in de groene kamer, zijn naam was al duidelijk. Ready as can be. Tot ik met 21 weken hoorde dat hij een zij was. Wauw! Ik schrok mij rot. Wist niet wat ik hoorde! Dit duurde een paar weken en uiteindelijk was het goed. Als ze op mama leek, kwam het wel goed. Niks is minder waar, haha. Ze turnt, draagt alleen maar rokjes en jurkjes en is meer fashionable dan mama. Een écht giechelend, huppelend, eigenwijs meisje.

4 jaar later mocht ik nog één keer mama worden. En weer overtuigd van een jongen. Je voelt hem al aankomen.. Wéér een meisje. Deze keer was ik nóg meer teleurgesteld en heb ik echt gehuild. De rest van de zwangerschap enorm gehuild en verdrietig geweest om het feit dat het wéér geen jongen was.. Inmiddels zijn mijn meiden 7 en 3 en zijn het besties 4 life. Als ik zo samen zie, heb ik ze die zussenband écht gegund.. Ik hoef geen kinderen meer, maar zal stiekem toch altijd het gevoel hebben dat er (zonder een zoon) toch iets ontbreekt in mijn leven..

Verhaal #5

Ik heb altijd gezegd dat mijn eerste kindje een jongen zou worden.. Ik ben zelf ook geen meisje meisje en vond een zoon gewoon beter bij mij passen. Mijn partner en ik kwamen er op onze 21e achter geen kinderen te kunnen krijgen maar moesten het na een half jaar ivf centrum toch thuis proberen. Uiteindelijk zwanger geraakt van ons eerste kindje, een meisje. Ondanks dat het geen jongen was echt super super blij! De bevalling is voor mij echt een waas en is heel slecht verlopen. Ik ben haar toen bijna kwijt geraakt. Vlak daarna heb ik PTSS opgelopen. Ik hechtte mij heel erg aan m’n dochter en was veel te bang om haar kwijt te raken. Dit verwerkingsproces heeft echt heel lang geduurd. Intensieve behandelingen omdat ik niet eens meer buiten kwam en mijn dochter aan niemand toevertrouwde.

Vlak voor haar eerste verjaardag kwamen we er achter dat ik heel onverwachts opnieuw zwanger was. Bij de geslachtsbepalingsecho zag ik direct dat het een meisje was. Ik barstte in huilen uit. Ik was nog zo bezig om te proberen om mijn eerste meisje wat losser te laten en nu moest ik al mijn liefde, aandacht en zorgen delen met twee meiden. Ik was ontzettend bang de band met m’n eerste dochter kwijt te raken en raakte daardoor helemaal in paniek. Ik hoopte zo dat het een jongen zou worden en was hier helemaal niet blij mee!

Naarmate de weken/maanden voorbij gingen was ik juist heel blij en enthousiast en verdubbelde mijn liefde en aandacht direct na de bevalling.

Als ik dat van te voren had geweten had ik me misschien nooit zorgen hoeven maken. Maar als je zoiets nog nooit hebt meegemaakt weet je dat allemaal niet.

Nu ben ik dol gelukkig met mijn twee meiden en had ik me leven absoluut niet anders willen zien!

Verhaal #6

Na een zwangerschap van 16 weken verloren wij ons eerste kindje. Daarna was ik onverwacht al snel zwanger van ons tweede kindje. We wilden niet weten wat het zou worden, want zolang het maar gezond was. Tja, cliché maar wel waar. Iedereen zei: “Oh, je krijgt echt een meisje!” Een vriendin was zwanger van een jongen en onze zwangerschappen waren zo verschillend, dat ik het langzaam begon te geloven. Ik heb zelfs bijna ooit een jurkje gekocht. Na een moeizame en zware bevalling (48 uur) werd ons kindje geboren. Een jongen. Huh? Wat? Een jongen? Dat kan niet! Mijn reactie was: “Oh, leuk. Een jongen..” Ik gaf al meteen signalen af die alle alarmbellen af had moeten laten gaan. De eerste nacht in het ziekenhuis heb ik gevraagd of ze hem mee wilden nemen. Ik kon hem gewoon niet om mij heen hebben. Niemand heeft iets gemerkt, pas na 3 maanden brak ik. Een postnatale depressie. Toen viel alles op zijn plek. Na vele gesprekken met mijn psycholoog kreeg ik steeds meer liefde voor mijn zoontje. 9 maanden later was ik er weer boven op en ging alles de goede kant op.

Nu 7 jaar later is het nog altijd lastig en is de taboe rond dit onderwerp groot. Ondertussen heb ik nog een zoontje gekregen en ben ik een trotse mama van 2 boys. Ik wil graag nog een 3e. Ik voel mij nog niet helemaal compleet. Ik hoop dat het ons gegund is, maar voor nu geniet ik intens van mijn mannen gezin.

Verhaal #7

Ik ben mama van vier kinderen. Allemaal meisjes en ons laatste kindje kwam als een verrassing. Ik was echt in shock, maar o zo welkom! Vanaf het begin heb ik gedacht dat na drie meisjes mijn vierde en tevens mijn laatste een jongen zou worden. Ik had zelfs al jongenskleding gehaald voor de geslachtsbepaling. Nou, daar was de dag dan. Vol goede moed gingen wij daarheen. En daar werd duidelijk dat wij weer een meisje verwachtten. Ik was zo teleurgesteld dat ik weer een meisje zou krijgen. Niet omdat ze niet welkom was, maar omdat ik zo graag een jongen wilde.

De periode die daarop volgde was heel heftig. Ik was neerslachtig en baalde vooral van mijzelf. Waarom kon ik niet gelukkig zijn me nog een meisje? Ik durfde het eigenlijk ook niet tegen iemand te zeggen dat ik niet blij was met het geslacht van mijn toen nog ongeboren kindje. Iedereen zei: “Ze is toch gezond?” Ja, dat klopt. Ons meisje is inderdaad gezond, maar dat was niet mijn gevoel. Ben er voor naar iemand geweest die ik vaag kende en heb daar veel gesprekken mee gehad.

Het is soms nog steeds zwaar met het gevoel te leven dat ik nooit zal voelen hoe het is om een jongetje te hebben. Mijn dochter werd geboren en ik was blij, maar nog steeds teleurgesteld. Ik denk dat dat gevoel eigenlijk nooit weg zal gaan. De vragen als: “Wat als zij toch een jongen was?” Blijven door mijn hoofd spoken.

Volg: